Vandaag een gesprek gehad met een meisje van 23. Ik ging even bij haar praten omdat ze had aangegeven weg te willen, de drang om “over” het hek te klimmen.
Ik mocht wel even mee naar haar kamer om te praten. Ze had geen stoel maar mocht wel op haar bed zitten. Haar kamer zag er gezellig uit en het viel me op dat er een grote bench in stond.
Ik vroeg haar wat er aan de hand was dat ze “weg wilde”, het waren haar gedachtes die momenteel overheersten en het was nu zo erg dat ze zelf ook wel echt “weg” wilde. Op mijn vraag wat wil je gaan doen dan? gaf ze liever geen antwoord.
Ik begreep al wel wat haar gedachtes waren op dat ogenblik. Op mijn vraag wat ze normaal gesproken doet als ze bepaalde gedachtes heeft, vertelde ze dat ze afleiding ging zoeken maar dat dat op dit moment ook niet lukte.
Mijn oog viel op een mooie foto van een meisje en vroeg wie dit was, ze vertelde dat zei het meisje was en dat ze nog meer foto’s had. En wees ze aan.
Ik was ook benieuwd naar de bench en ze vertelde dat ze in maart een hulphond zou krijgen, ze is helemaal weg van dieren en vertelde over de dieren die ze heeft gehad.
Zo waren we al een poosje aan het kletsen en zag haar gezicht iets meer opvrolijken. Ik was erg nieuwsgierig of de hond al een naam had of dat zij die mocht verzinnen. Ze vertelde vol trots dat ze al een naam had. Als het een reutje zou worden is de naam Lora en een teefje krijgt de naam Mida. Goh wat een originele namen zei ik.
Daarna vertelde ze waar deze namen vandaan kwamen..
Lora komt van Lorazepam , dit is positief van je word er rustig van
Mida komt van Midazolam, dit is ook positief omdat het mijn angst gevoelens vermindert.
Ik kon mijn enthousiaste lach niet onderdrukken en gaf aan dat ik het ontzettend creatief gevonden vond en niet eerder deze verklaring achter namen had gehoord. Ze zei: “Ik denk ook niet dat er mensen zijn die dieren een naam geven van een medicijn, zei ze lachend.
Na nog even gepraat te hebben moest ik naar de overdracht, het ging wel weer vertelde ze en haar gedachten heeft ze kunnen verzetten.
Ik ging weg met een fijn gevoel, gewoon een gesprek van mens tot mens met oprechte aandacht en interesse in de persoon. Het lijkt zo eenvoudig en weet je? Dat is het ook. Het hoeft niet altijd doordacht te zijn. Dit is wat iemand soms even nodig heeft om op dat moment weer verder te kunnen.
Love my job in de GGZ Laten we samen wat vaker omkijken naar hen die het mentaal soms even niet meer weten of zien zitten.
